ಹೂ-ದುಂಬಿ

[ಈ ವಾರದ (೨೮-೧೦-೨೦೧೩) ಪಂಜು ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ನನ್ನ ಒಂದು ಕವನ http://www.panjumagazine.com/?p=5002 ]

ಹೂಬನದಿ ಆಗತಾನೇ

ಅರಳಿದ ಹೂ

ಕಾದಿಹುದು ದುಂಬಿ

ತನ್ನ ಚುಂಬಿಸಲೆಂದು.

ಮುಂಜಾವಿನ ತಂಗಾಳಿಗೆ

ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ಕಾದಿಹುದು

ಎಂದು ಸೂರ್ಯ,

ಉದಯಿಸುವನೆಂದು.

ಪಕಳೆಗಳ ಅರಳಿಸಿ

ಕಾದಿಹ ಸುಮವ ಕಂಡು

ತಾ ಮೋಹಗೊಂಡು

ಹಾರಿತು ದುಂಬಿ

ಆಗತಾನೆ ಅರಳಿನಿಂತ

ಆ ಸುಮದೆಡೆಗೆ.

ಝೇಂಕರಿಸಿ ತನ್ನೆಡೆಗೆ

ಹಾರಿ ಬಂದ ದುಂಬಿಗೆ

ತನ್ನ ಮೈ ಅಲುಗಿಸಿ

ಸ್ವಲ್ಪ ಸತಾಯಿಸಿ

ಸಹಕರಿಸಿತು ದುಂಬಿಗೆ

ತನ್ನ ಮಕರಂದ ಹೀರಲು.

ಮಕರಂದ ಹೀರಿ

ತನ್ನಾಸೆ ತೀರಿತೆಂದು

ಹಾರಿತು ದುಂಬಿ

ಇನ್ನೊಂದರ ಬಳಿಗೆ.

ಆತ ಮತ್ತೆ ಬರಬಹುದೆಂದು

ಸೂರ್ಯ ಮುಳುಗಿ

ಭಾನು ಕೆಂಪಾಗುವವರೆಗೆ ಕಾದು

ತಾನು ಮರುಗಿ, ಸುಸ್ತಾಗಿ

ಹಾರಿ ಹೋದ ಆ

ದುಂಬಿಯ ನೆನಪಾಗಿ

ಪಕಳೆಗಳನ್ನುದಿರಿಸಿತು

ತನ್ನ ಗಿಡದ, ಬುಡದ ಬಳಿಗೆ.

ಮಕರಂದ ಹೀರಿ

ಆಸೆ ಹತ್ತಿದ ದುಂಬಿಗೆ

ಕಂಡ ಕಂಡದ್ದೆಲ್ಲ ಹೂವೆಂದು

ತಿಳಿದು ಹಾರಿತು

ರಸ್ತೆ ದೀಪದ ಬಳಿಗೆ.

ಉರಿವ ದೀಪವ ಸುತ್ತಿ

ಸುಟ್ಟು ಕರಕಲಾಗಿ ಬಿದ್ದಿತು

ದೀಪದ ಕಂಬದ ಬಳಿಗೆ.

–ಮಂಜು ಹಿಚ್ಕಡ್