ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಮೌರ್ಯ - ಓದಿ ಮರೆಯಲಾಗದ ಒಂದು ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಾದಂಬರಿ.

 
                                  

        ಕಳೆದವಾರ ಜಯನಗರದ  ನಾಲ್ಕನೇ ಬಡಾವಣೆಯಲ್ಲಿರುವ ಟೋಟಲ್ ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕ ಮಳಿಗೆಗೆ ಹೋದಾಗ "ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಮೌರ್ಯ" ಎನ್ನುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ತನ್ನ ಹೊದಿಕೆಯಿಂದಲೇ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಸೆಳೆಯಿತು. ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರುವ ನನಗೆ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಓದುವ ಮನಸ್ಸಾಗದೇ ಇರಲು ಸಾದ್ಯವಾಗದೇ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆಯನ್ನು ನನ್ನ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡೆ. ಎಂದಿನ ವಾಡಿಕೆಯಂತೆ, ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತು ಹೊತ್ತಿಗೆಯ ಲೇಖಕರು ಯಾರು  ಎಂದು ನೋಡಿದೆ, ಬಳಿಕ ಬೆನ್ನುಡಿ, ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಏನಿದೆ ಎಂದು ನೋಡಿ ಓದಿದೆ.

        ಇದು ಹಿಲ್ಡಾ ಸೆಲಿಗ್ಮೆನ್ ಅವರು ಬರೆದಂತ "ಪಿಕಾಕ್ಸ್ ಕಾಲಿಂಗ್" ಎನ್ನುವ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಾದಂಬರಿಯ ಅನುವಾದ. ಮೂಲ ಕೃತಿಯ ಬರಹಗಾರರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿದ್ದು ಅತ್ಯಲ್ಪವೇ ಆದರೂ ಅನುವಾದಕರ ಪರಿಚಯ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಇದೆ. ಅವರು ಎಂದಿಗೂ ಮುಖಾ ಮುಖಿಯಾಗಿ ಬೇಟಿಯಾಗದೇ ಇದ್ದರೂ ಮುಖ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ಅವರ ಪರಿಚಯವಿದೆ. ಅವರ ಅದೆಷ್ಟೋ ಲೇಖನಗಳನ್ನ ಓದಿ ಮೆಚ್ಚಿಕೊಂಡವರಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬ. ನನ್ನ ಜಿಲ್ಲೆಯವರು, ನಮ್ಮೂರಿನವರು ಅನ್ನುವ ಅಭಿಮಾನ ನನಗೆ. ಅದ್ಯಾಪಕರಾಗಿ ನನಗೆ ಅವರ ಕುದ್ದುನಿಂತು ವಿದ್ಯೆ ಕಲಿಸದೇ ಇದ್ದರೂ, ಅವರ ಸಹೋದರ ನನಗೆ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಬೌತಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಬೋಧಿಸಿದ ಗುರುಗಳು ಆದ, ಒಳ್ಳೆಯ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಆದ   ಮೋಹನ್ ಹಬ್ಬು. ಅವರ ಸಹೋದರ ಉದಯಕುಮಾರ ಹಬ್ಬು ಅವರೇ ಈ ಕೃತಿಯ ಅನುವಾದಕರು.

        ಪುಸ್ತಕದ ಮುಖಪುಟ, ಪುಸ್ತಕದ ಹೆಸರು, ಅನುವಾದಕರ ಹೆಸರು ಇವಿಷ್ಟು ನನಗೆ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಕೆರಳಿಸಲು ಸಾಕಿತ್ತು. ತಡಮಾಡದೇ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕೊಂಡುತಂದೆ. ಆದಿನ ಶನಿವಾರ, ವಾರಾಂತ್ಯದ ಮೊದಲದಿನ, ಹೊರಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತು ಕೊಡದೇ ಸುರಿಯುತ್ತಿರುವ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಆಷಾಡದ ಜಿಟಿ ಜಿಟಿ ಮಳೆ. ಮದ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು ಓದಲು ಕುಳಿತೆ. ಓದುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ.

        ಒಂದು ಅಧ್ಯಾಯ ಇನ್ನೊಂದಕ್ಕೆ ಮುನ್ನುಡಿಯಾಗುತ್ತಾ ಸಾಗಹತ್ತಿತು. ಒಂದು ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಮುಗಿಸುತ್ತಿದಂತೆ ಇನ್ನೊಂದು ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಓದುವ ಕುತುಹಲ, ಅಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅನುವಾದಗೊಂಡ ಪುಸ್ತಕವದು. ವಿಕ್ಟೋರಿಯ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ಕೃತಿಯನ್ನು , ಇಂಗ್ಲಿಷ ಅಧ್ಯಾಪಕರೊಬ್ಬರು ಸುಲಲಿತವಾಗಿ ಇಂದಿನ ಕಾಲದ ಆಧುನಿಕ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದಿಸಿದ್ದಂತೂ ಒಂದು ಮಹಾನ್ ಸಾಧನೆಯೆಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದೇನೋ. 

        ಹಿಮಾಲಯದ ತಪ್ಪಲಿನಲ್ಲಿ ಆಳ್ವಿಕೆ ನಡೆಸುತಿದ್ದ ಹಿಮವಂತ ರಾಜ ಮಗದದ ದೋರೆ ನಂದರಿಂದ ಸೋತು ಹತನಾದಾಗ, ಆತನ ರಾಣಿ ಮುರಾ, ಅಲ್ಲಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು, ನಂದರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಮಗು ಬೆಳೆಯಲಿ ಎಂದು ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಬೆಟ್ಟ ಗುಡ್ಡಗಳನ್ನು ಸುತ್ತಿ ಹತ್ತಿರವಿರುವ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ, ದನಗಳಿಗೆ ನೀರು ಕುಡಿಯಲು ಇಟ್ಟಿರುವ ಮರಿಗೆಯನ್ನು ನೋಡಿ, ಆ ಮರಿಗೆಯನ್ನ ಕಾಡಹೂವುಗಳಿಂದ ತೊಟ್ಟಿಲ ರೀತಿ ಸಿಂಗರಿಸಿ ಆ ಮಗುವನ್ನು ಆ ಮರಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಸಿ ಅದರ ಪಕ್ಕ ತಮ್ಮ ವಂಶದ ಸುರಿಗೆಯನ್ನು ಜನರಿಗೆ ತಿಳಿಯಲಿ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಹೂತಿಟ್ಟು ಹೊರಟುಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. 

        ಮಾರನೇ ದಿನ ಅಲ್ಲಿಗೆಬಂದ ಕುರಿಗಾಹಿಗಳಿಗೆ ಮಗುವಿನ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿ ಮರಿಗೆಯ ಬಳಿಗೆ ಬರುತ್ತಾರೆ. ಕುರಿಗಾಹಿಗಳ ನಾಯಕ ಆ ಮಗುವನ್ನು ಹಾಗೂ ಸುರಿಗೆಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ ಅದು ತಮ್ಮ ರಾಜವಂಶದ ಕುಡಿ ಎಂದು ಮಗುವನ್ನು ತಮ್ಮಹಟ್ಟಿಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ಮರಿಗೆಯ ಹತ್ತಿರ ಇರುವಾಗ , ಆ ಮಗುವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ನೆಕ್ಕಿದ ತಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಎತ್ತಿನ ಹೆಸರಾದ ಚಂದ್ರನನ್ನ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಇಡುತ್ತಾರೆ. ಕುರಿಗಾಹಿಗಳಿಂದ ನಾಮಾಂಕಿತನಾದ ಮಗು ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಮುಂದೆ ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಮೌರ್ಯನಾಗಿ, ಸ್ನೇಹಿತ ಕೌಟಿಲ್ಯನೋಡಗೂಡಿ ನಂದರನ್ನ ಸೋಲಿಸಿ ಬೃಹತ್ ಮೌರ್ಯ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನ ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಾನೆ. ಮುಂದೆ ತನ್ನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನ ಉತ್ತರದಿಂದ ದಕ್ಷಿಣದ ವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿ ಸುಮಾರು ೨೪ ವರ್ಷಗಳ ರಾಜ್ಯವನ್ನಾಳುತ್ತಾನೆ. ತದನಂತರ ಅಶೋಕ ಹುಟ್ಟಿದಮೇಲೆ ತನ್ನ ರಾಜ್ಯಬಾರವನ್ನು ತನ್ನ ಮಗ ಬಿಂದುಸಾರನಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಿ, ಶ್ರವಣಬೆಳಗೊಳಕ್ಕೆ ಬಂದು ಜೈನದೀಕ್ಷೆಯನ್ನು ಪಡೆದು , ಜೈನಮುನಿಯಾಗಿ ತನ್ನ ಉಳಿದ ಜೀವಿತದ ಅಂತ್ಯದವರೆಗೂ ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆಯುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಕೃತಿಯ ಸಾರಂಶ.

        ಇಲ್ಲಿ ವಿಮರ್ಷೆ ಅಂತ ಬಂದರೆ ಅದು ಮೂಲಕೃತಿಗೆ ಸಂಬದಿಸಿದ್ದೇ ಬಿಟ್ಟರೆ ಅನುವಾದಿದ ಕೃತಿಗಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಇದರಲ್ಲಿ ಬರುವ ಕೆಲವು ಪ್ರಸಂಗಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಾಗ, ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಗ್ರೀಕ್ ದೊರೆಗಳು ಸೋಲುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಹಾಗೂ ಪೌರವನ ನಡುವೆ ನಡೆದ ಯುದ್ದದಲ್ಲಿ ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ ಗೆದ್ದೂ ಕೂಡ ಪೌರವನಿಗೆ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಮರಳಿ ನೀಡಿದ್ದು ಎನ್ನುವುದು, ಮುಂದೆ ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಮತ್ತು ಸೆಲ್ಯೂಕಸ್ ನಡುವೆ ಯುದ್ದ ನಡೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ . ಸೆಲ್ಯೂಕಸ್ ಮೌರ್ಯ ಸೇನೆಯನ್ನ ನೋಡಿ ವಿಚಲಿತಗೊಂಡು ಸಂಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ತಾನು ಆಳುತ್ತಿದ್ದ ಕೆಲವು ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನು ಚಂದ್ರಗುಪ್ತನಿಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಕೊಟ್ಟ ಎನ್ನುವುದು. ಯುದ್ದವೇ ನಡೆಯದೇ, ತಾನು ಸೋಲದೇ, ಅದು ಹೇಗೇ ತನ್ನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ಭಾಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕೊಡಲು ಸಾಧ್ಯ. ಕೆಲವು ಇತಿಹಾಸಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಸೆಲ್ಯೂಕಸನನ್ನು ಸೋಲಿಸಿ ತನ್ನ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಈಗಿನ ಸಿರಿಯಾವರೆಗೆ ವಿಸ್ತರಿಸಿದ ಎನ್ನುವುದು. ಇನ್ನೂ ಕೆಲವು ಇತಿಹಾಸಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಗೀಕ್ ಸಾಹಿತ್ಯಗಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಕಿಸಿದ ಸಂದ್ರಕೋಸ್ ಎನ್ನುವ ಪದ ಗುಪ್ತ ದೊರೆ ಸಮುದ್ರಗುಪ್ತನಿಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿರಬಹುದೇ ಹೊರತು ಮೌರ್ಯರ ಚಂದ್ರಗುಪ್ತನಿಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ್ದಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು. 

        ಈ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಮತ್ತು ಗ್ರೀಕ್ ಕನ್ಯೆ ಹೆಲನರ ಮದುವೆಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಚಂದ್ರಗುಪ್ತ ಒಂದು ಕನ್ಯೆಯನ್ನು ವರಿಸಿದ ಪ್ರಸಂಗ ಬರುತ್ತದಾದರೂ, ಅದು ಹೆಲನ್ಗೆ ಸಂಬಂದಿಸಿದ್ದು ಎಂದು ತಿಳಿದುಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಪೂರ್ವದ ಒಬ್ಬ ಹಿಂದೂ ಸಾಮ್ರಾಟ ಪಶ್ಚಿಮದ ಕನ್ಯೆಯನ್ನು ವರಿಸಿದ್ದ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಸಂಕೋಚವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

        ಇನ್ನೂ ಚಂದ್ರಗುಪ್ತನ ತಾಯಿಯಿಂದ ಮೌರ್ಯ ಎನ್ನುವ ಹೆಸರು ಬಂತು ಎನ್ನುವುದು ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮುರಾ ಹಿಮವಂತ ರಾಜ್ಯದ ರಾಣಿ ಎನ್ನುವುದು ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಿದೆ  ಎನ್ನುವುದು . ಕೆಲವು ಇತಿಹಾಸಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಮುರಾ ನಂದರ ರಾಣಿವಾಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಹೆಂಗಸು ಎನ್ನುವುದು, ಇದು ಕೂಡ ಸತ್ಯಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಹತ್ತಿರವಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

        ಈ ಇತಿಹಾಸಎನ್ನುವುದು ಹಾಗೆ. ಇದು ಹೀಗೆ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದಯೇ ಹೊರತು, ಹೀಗೆ ಎಂದು ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂರು ಮುನ್ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜರು ಎಲ್ಲಿದ್ದರೂ, ಅವರು ಇಲ್ಲೀಯೇ ನೆಲಸಿದ್ದರೇ, ಅಥವಾ ಬೇರೇ ಪ್ರದೇಶಗಳಿಂದ ಇಲ್ಲಿಗೆ ವಲಸೇ ಬಂದವರೇ, ಒಂದೊಮ್ಮೆ ವಲಸೆಬಂದಿದ್ದರೆ ಅವರೆಲ್ಲಿಂದ ಬಂದವರು ಮತ್ತು ಯಾಕೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರು ಎನ್ನುವುದು ನಮಗೆ ತಿಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ತಿಳಿದಿದ್ದರೂ ಅದು ತಲೆ ತಲಾಂತರದಿಂದ ಒಬ್ಬರಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬಂದ ವಿಷಯವಾಗಿರಬಹುದು. ಆ ಕತೆ ಒಬ್ಬರಿಂದ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಕಿವಿಗೆ ತಲುಪುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿರುತ್ತೆ ಎಂದು ತಿಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಂತಾದ್ದರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ೨೪೦೦ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನಡೆದುಹೋದ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಇದು ಹೀಗೆ, ಇದು ಹಾಗೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಳಿದುಳಿದ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ಶಾಸನಗಳ ಹಾಗೂ ಗ್ರಂಥಗಳ ಆಧಾರದಮೇಲೆ, ಇದು ಹೀಗಿರಬಹುದು ಎನ್ನಬಹುದು ಹೊರತೂ ಹೀಗೆ ಎಂದಲ್ಲ.

        ಹಾಗಾಗಿ, ಇಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೀಗೆ ಇರಬೇಕಿತ್ತು, ಹಾಗೆ ಇರಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದು ನೋಡುವುದರ ಬದಲು ಇದು ಹೀಗೂ ಕೂಡ ಇರಬಹುದು ಎಂದು ನೋಡಿ ಓದಿಕೊಂಡರೆ ಇದೊಂದು ಅದ್ಭುತವಾದ ಕಾದಂಬರಿ ಎನ್ನುವುದರಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತಿಲ್ಲ. ಮೂಲ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಗಿದೆಯೋ ಹಾಗೆ  ಅದನ್ನು ಅತ್ಯತ್ಭುತವಾಗಿ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅನುವಾದ ಮಾಡಿರುವುದು ಒಂದು ಸಾಹಸವೇ ಸರಿ. ಇಂತಹ ಒಂದು ಸಾಹಸಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನನಗೆ ಹಬ್ಬು ಅವರು ಇಷ್ಟವಾಗುವುದು. 

        ಇದೊಂದು ಕೇವಲ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಕಾದಂಬರಿಯಾಗಿರದೇ ಸದಾ ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಟ್ಟು ಕೊಂಡಿರಬಹುದಾದ ಒಂದು ಕೃತಿ ಕೂಡ. ಇಂತಹ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಕೃತಿಯನ್ನು ಹೊರತಂದು ನನ್ನಂತ ಓದುಗರಿಗೆ ಓದಿನ ರಸಾಯನ ಬಡಿಸಿದ ಹಬ್ಬು ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು. ಈ ಕೃತಿಯ ಮುಂದಿನ ಭಾಗ ಆದಷ್ಟೂ ಬೇಗ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕೈಸೇರುವಂತಾಗಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.

        ಮುಖಪುಟ ಎನ್ನುವುದು ಕೃತಿಯ ಮುಖವಿದ್ದಂತೆ. ಓದುಗ ಕೃತಿಯ ಒಳಗಿನ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಮೊದಲು ನೋಡುವುದೇ ಕೃತಿಯ ಮುಖಪುಟವನ್ನ. ಅಂತಹ ಸುಂದರ ಮುಖಪುಟವನ್ನು ರಚಿಸಿಕೊಟ್ಟ ನನ್ನ ಮುಖಪುಟದ ಗೆಳೆಯ ಹಾದಿಮನಿಯವರಿಗೂ ಸಹ ನನ್ನ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು. ಹಾಗೆ ಲೇಖಕರನ್ನು ಅವರ ಕೃತಿಯನ್ನು ನಂಬಿ ಅದನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಅಂಕಿತ ಪ್ರಕಾಶನದ ಪ್ರಕಾಶ್ ಕಂಬತ್ತಳ್ಳಿಯವರಿಗೂ ನನ್ನ ಅಭಿನಂದನೆಗಳು. 

        ಈ ಕೃತಿ ಇನ್ನಷ್ಟು, ಮತ್ತಷ್ಟು, ಮಗದಷ್ಟು ಓದುಗರನ್ನ ಸೇರಲಿ, ಸೇರುತ್ತಲೇ ಇರಲಿ, ಮುದ್ರಣ ಮರುಮುದ್ರಣಗೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇರಲಿ ಎಂದು ಆಶಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಧನ್ಯವಾದಗಳೊಂದಿಗೆ... 

ಇಂತಿ ನಿಮ್ಮವ,

ಮಂಜು ಹಿಚ್ಕಡ್  

ನೆನಪುಗಳ ಮಾತು ಮಧುರ

ಸೆಕೆಂಡುಗಳು ನಿಮಿಷಗಳಾಗಿ, ನಿಮಿಷಗಳು ಗಂಟೆಗಳಾಗಿ, ಗಂಟೆಗಳು ದಿನಗಳಾಗಿ, ದಿನಗಳು ವರ್ಷಗಳಾಗಿ, ಮೊವ್ವತ್ತು ವರ್ಷಗಳು ಕಳೆದು ಹೋಗಿವೆ ಈ ಒಂದು ಘಟನೆ ನಡೆದು ಹೋಗಿ. ಪ್ರತೀ ವರ್ಷ ಮಳೆಗಾಲ ಸುರುವಾಗಿ, ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವುದನ್ನ ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಈ ಘಟನೆ ಸುಖಾ ಸುಮ್ಮನೆ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹಾದು ಹೋಗಿ, ಮರೆತದ್ದನ್ನ ಹಾಗೆ ನೆನಪಿಸಿ, ಮುಖದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಮಂದಹಾಸ ಮೂಡಿಸಿ ಹೊರಟು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಜೀವನ ಎನ್ನುವುದು ಹಾಗೆನೇ ಎಲ್ಲೋ ಎಂದೋ ನಡೆದು, ಮರೆತು ಹೋದ ಘಟನೆಗಳು, ಸೂಕ್ತ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ದೊರೆತಾಗ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಮರೆಯಾಗುತ್ತವೆ, ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಅಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ದೊರೆಯುವವರೆಗೆ.

ಇವತ್ತು ನನ್ನ ಮಗಳು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬರುವಾಗ ಆಗೊಮ್ಮೆ, ಈಗೊಮ್ಮೆ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಹನಿ ಮಳೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಎಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕದೆಂದರೆ ಮಳೆ ಹನಿ ಬಿದ್ದ ಜಾಗ ನೋಡಿದರೆ, ಅದಾಗಲೇ ನಮ್ಮ ದೇಹದ ಉಷ್ಣತೆಗೆ ಆರಿ ಹೋಗಿರುತಿತ್ತು, ಅಷ್ಟು ಚಿಕ್ಕ ಹನಿ ಮಳೆ ಅದು.  ಆ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಅವಳಿಗೆ ಅದೊಂದು ಮಳೆ , ಮತ್ತು ಏನೋ ಒಂತರಾ ಖುಷಿ. ಜೊತೆಗೆ ನನಗೊಂದಿಷ್ಟು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಸುರಿಮಳೆ ಬೇರೆ. ಮಳೆ ಬರ್ತಾ ಇದೆ, ಕಾಮನ ಬಿಲ್ಲು ಬರತ್ತಾ? ಕಾಮನ ಬಿಲ್ಲು ಒಂದು ಬರತ್ತಾ ಇಲ್ಲಾ ಎರಡು ಬರತ್ತಾ? ಅದು ಏಕೆ ಬಿಸಿಲು ಮಳೆ ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಬರತ್ತೆ? ಇವಾಗ ಬಿಸಿಲು ಮತ್ತು ಮಳೆ ಎರಡು ಇದೆ ಅಲ್ವಾ, ಈಗೇಕೆ ಬಂದಿಲ್ಲ? ಅದೇಕೇ ಸಾಯಂಕಾಲ ಇಲ್ಲ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬರುತ್ತೆ? ಮಧ್ಹ್ಯಾನ ಏಕೆ ಬರಲ್ಲ? ಅದಕ್ಕೇಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಬಣ್ಣಗಳು? ನಾನು ಫಿಸಿಕ್ಸ್ ಅಲ್ಲಿ ಗ್ರಾಡ್ಜುಏಟ್ ಬೇರೆ, ನಾನೇನು ಕಡಿಮೇನೇ? ನಾನು ಆಗ ಕಲಿತದ್ದು ಒಳ್ಳೆಯದಾಯ್ತು ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಇಂದಿಗೆನೆ. ಎಂದೋ ಓದಿ, ಎಲ್ಲೋ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದದ್ದನ್ನು ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿಯೇ ಕಲೆ ಹಾಕುತ್ತಾ ಅವಳಿಗೆ ವಿವರಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ಅವಳು ಮನೆ ಸೇರಿ, ಗಂಟೆ ಕಳೆದಿತ್ತು. ನನಗೂ ಸಾಕು ಸಾಕಾಗಿತ್ತು.

ಮೊವ್ವತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ನನಗಾಗ ಇಂದಿನ ನನ್ನ ಮಗಳಷ್ಟೇ ವರ್ಷ. ನಾನು ಆಗ ನಮ್ಮೂರಿನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದನೇ ತರಗತಿಗೆ ಹೋಗುತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೆ ಹೇಗೆ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು, ಮಳೆ, ಬಸ್ಸು, ಕಾರುಗಳು ಇಷ್ಟವೋ, ಹಾಗೆ ಆಗ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಊಳಲು ನೇಗಿಲು ಹೊತ್ತು ನಡೆಯುವ ಜೋಡಿ ಎತ್ತುಗಳು, ಎತ್ತಿನ ಬಂಡಿಗಳು ಅಂದರೆ ನಮಗೆ ಅದೇನೋ ಆಸಕ್ತಿ ಆಗ. ಬಹುಶಃ ನಾವು ಬೆಳೆದ ಕಾಲ ಹಾಗೂ ಪರಿಸರ ಬೇರೇ ಇದ್ದುದು ಬೇರೇ ರೀತಿಯ ಆಸಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಿರಬಹುದೇನೋ. ಒಮ್ಮೆಮ್ಮೊ ನಾವು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುವಾಗ, ನಾನು ನನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಗೆಳೆಯ ಸೇರಿ ನನ್ನ ಕೈ ಮತ್ತು ಅವನ ಕೈ ಸೇರಿಸಿ ದಾರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಜೋಡಿ ಎತ್ತುಗಳಂತೆ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತಿದ್ದೆವು. ಆಗ ನಮ್ಮೂರಿನ ಊರ ದೇವಿಯ ಮನೆಯಿಂದ ಕಣಗಿಲ ಕಡೆಹೋಗುವ ಕಿರಿದಾದ ದಾರಿ ಆಗ ತಾನೇ ಅಗಲೀಕರಣಗೊಂಡು ಡಾಂಬರೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿತ್ತು. ರಸ್ತೆ ಅಂಟು ಮಣ್ಣಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದೂ, ಇನ್ನೂ ಡಾಂಬರಿಕರಣಗೊಳ್ಳದ ಕಾರಣ, ಮಳೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಕೆಸರು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿತ್ತು, ಅಂಟು ಮಣ್ಣಾದುದ್ದರಿಂದ ಕೆಲವಡೆ ಜಾರುತಿತ್ತು ಕೂಡ.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಒಮ್ಮೆ ಮಧ್ಹ್ಯಾನ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ, ನಾನು ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಇಬ್ಬರು ಕೈಗೆ ದಾರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಜೋಡಿ ಎತ್ತುಗಳಂತೆ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತಿದ್ದೆವು. ನಾವು ಊರ ದೇವರಗುಡಿ ದಾಟಿ, ಆಕ್ಕವ್ವಿ ಗಣಪತಣ್ಣನವರ ಮನೆಯ ಗೇಟಿನ ಬಳಿ ಇನ್ನೇನು ಬಂದಿರಬೇಕು, ನಾನು ಕಾಲು ಜಾರಿ ಕೆಸರಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟೆ, ಕೈಗೆ ದಾರಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಕಾರಣ, ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ನನ್ನಿಂದಾಗಿ ಅವನು ನನ್ನ ಜೊತೆ ಕೆಸರಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟ. ಮೈ ಪೂರ್ತಿ ಕೆಸರು, ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಗೆ ಹೋದರೆ ಬೈಸಿ ಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ಹಾಗೂ ಇಲ್ಲ. ಅತ್ತ ಧರಿ ಇತ್ತ ಪುಲಿ ಅನ್ನುವ ಹಾಗಿತ್ತು ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಮಳೆ ಬಂದರೆ ಮಳೆಗೆ ತೊಯ್ದು ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಕೆಸರನ್ನಾದರೂ ತೊಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ಮಳೆಗೆ ಒದ್ದೆ ಆದ್ವಿ ಅಂತ ಹೇಳೋಣವೆಂದರೆ, ಮಳೆ ಕೂಡ ಕೈ ಕೊಟ್ಟಿತ್ತು. ಸಮಯ ಬೇರೆ ಜಾರುತ್ತಾ ಇತ್ತು. ಏನಾಗುತ್ತೋ ನೋಡೋಣ ಎಂದು ಇಬ್ಬರು ಶಾಲೆಯ ಕಡೆ ಹೊರಟೆವು. ನಮ್ಮೂರ ಕೊಪ್ಪ ದಾಟಿ ಬಯಲು ಬಂದೊಡನೆ ನೆನಪಾಗಿದ್ದು, ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುತ್ತಾ ಸಾಗುವ ಚಿಕ್ಕ ತೊರೆಗಳು. ಇಬ್ಬರು ಆ ತೊರೆಯಲ್ಲಿ ಇಳಿದು, ಮೈಕೆಸರನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಂಡು ಶಾಲೆಯತ್ತ ಹೊರೆಟೆವು. ಸಮಯ ಮೀರಿ ಬಂದಿದಕ್ಕೂ, ಒದ್ದೆ ಬಟ್ಟೆಯಿಂದ ಹೋದದ್ದಕ್ಕೂ ಶಾಲೆಯಲ್ಲೊಂದಿಷ್ಟು ಬೈಗಳ ಮತ್ತು ಏಟುಗಳ ಸುರಿಮಳೆ. ಅದೇ ಬಹುಶಃ ಕಡೆಯ ಸಾರಿ ದಾರ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದು. ತದನಂತರ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟೆವು. ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅದೆಷ್ಟೋ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದು ಮರೆತು ಹೋದರೂ ಆಗಾಗ ನೆನಪಾಗುತಿದ್ದ ಘಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು.

ಸಮಯ ಅನ್ನೋದು ಅದ್ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಅನ್ನೋದೇ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಈ ಹೊತ್ತು ಯಾಕೆ ಕಳೆದು ಹೋಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ ಅನಿಸಿದರೆ , ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಎಷ್ಟು ಬೇಗ ಹೊತ್ತು ಕಳೆದು ಹೋಯ್ತಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇದ್ರಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತಿನ ತಪ್ಪೇನು? ಅದು ಅದರಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾನು ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ತಪ್ಪೇನಿದ್ದರು ನಮ್ಮದೇ ತಾನೇ, ಒಂದು ವೇಳೆ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಘಟನೆಗಳು ನಡೆದು ಬದುಕು ಸುಗಮವಾಗಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಹಾಗೂ ಬದುಕಿನ ಪಯಣಕ್ಕೆ ಒಂದು ನಿಶ್ಚಿತತೆಯಿದ್ದರೆ ನಾವು ಸಮಯವನ್ನು ಮರೆತು ಸಾಗುತ್ತೇವೆ. ಆಗ ನಮಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆದದ್ದೇ ತಿಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದೇ ಬದುಕು ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು, ಅದು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಹಾದಿ ತಪ್ಪಿ ಸಾಗುತಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ ಸಮಯ ಕಳೆಯುವುದೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಭಾಸವಾಗುತ್ತದೆ. ಆಗ ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನು ದೂಷಿಸಿ ಕೊಳ್ಳುವುದರ ಬದಲು ಸಮಯವನ್ನು ದೂಷಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತೇವೆ. ಮನುಷ್ಯ ತನ್ನ ತಪ್ಪನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ನೈಜ ಉದಾಹರಣೆ. ಇದಕ್ಕೆ ನಾನೇನು ಹೊರತಲ್ಲ. ನಾನೀಗಾಗಲೇ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಮೊವ್ವತ್ತೇಳು ಸಂವತ್ಸರಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗಿದೆ. ಅದು ಹೇಗೆ ಮತ್ತು ಏಕೆ ಕಳೆದು ಹೋಯಿತು ಅನ್ನುವುದೇ ಆಶ್ಚರ್ಯ.  ಆಗಾಗ  ನೆನಪಾಗುವ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳೇ, ನಮಗೆ ಕಳೆದು ಹೋದ ನಿಶ್ಚಿತವಾಗಿದ್ದ ಜೀವನವನ್ನು ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿಸಿ ಮುಂದಿನ ಅನಿಶ್ಚಿತ ಬದುಕಿನ ಕಡೆ ದಾರಿ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ.  ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಬಿಡುವುದು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಭಾವಕ್ಕೆ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು.

--ಮಂಜು ಹಿಚ್ಕಡ್

ಹುಚ್ಚೆದ್ದ ಕುದುರೆ

 

ಹುಚ್ಚೆದ್ದ ಕುದುರೆ

ಕುಣಿಯುತಿಹುದಿಲ್ಲಿ

ತಾನೆಂಬ ಭಾವದಿಂದ

ತಾ ಕೂಡಿಟ್ಟ

ಹಣವೆಂಬ ಮೋಹದಿಂದ.

ಇರಬಹುದು ಆಸ್ತಿ

ನಾಯಿ ಹಾಲಂತೆ

ಕೂಡಿಟ್ಟರೇನು ಬಂತು

ನೋಡುವವರ್ಯಾರು ಮುಗಿವಾಗ

ಜೀವನದ ಕೊನೆಯ ಕಂತು

ಕೂಡಿಟ್ಟ ಆಸ್ತಿಗೆ

ಇನ್ನಾರದೋ ಹೆಸರು

ಬದುಕಿ ನೋಡಿದವರ್ಯಾರು

ಕೊನೆಗೆ

ಹೇಳಿ ಕಳಿಸುವರ್ಯಾರು

ಇದ್ದಾಗ ಬೇಡವಾದವರು

ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವರುಂಟೆ

ಕಳೆದೋದ ಕಾಲ

ಕಳಕೊಂಡ ಮಾನ

ಮತ್ತೆ ಬರುವುದುಂಟೆ

ಏರಿದ ಅಮಲು

ಏರುತ್ತಾ ಸಾಗಿದರೆ

ಹೆಸರೆಲ್ಲಿ?

ಅದು

ಉಸಿರುರುವರೆಗೆ ಮಾತ್ರ

ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ನಾಳೆಗೆ

ಇರುವುದು ಇಂದು ಮಾತ್ರ!

-- ಮಂಜು ಹಿಚ್ಕಡ್

ಅಪ್ಪನೇಕೇ ಹಾಗೆ ಎಂದು ತಿಳಿದುದ್ದು ನಾ ಅಪ್ಪನಾದಾಗಲೇ.

ಅದು ತೊಂಬತ್ತರ ದಶಕದ ಕೊನೆಯ ಸಾಲುಗಳು, ಆಗಿನ್ನೂ ನಾವು ಅ-ಅರಸ, ಆ- ಆನೆ ಎನ್ನುವ ಕನ್ನಡ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತಿದ್ದ ಕಾಲ. ಸ್ಲೇಟು ಬಳಪಗಳಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಬರವಣಿಗೆ. ಆಗಿನ್ನೂ ಈಗಿನಂತೆ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ನೋಟ್ ಬುಕ್ಕುಗಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗೀನ ಕಾಲಕ್ಕೆ ನಮಗೆ ವರ್ಷಕ್ಕೊಂದು ಹೊಸ ಸ್ಲೇಟು ಸಿಗುತಿದ್ದುದು ಅಪರೂಪವೇ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅರ್ಧ ಗೀರುಬಿಟ್ಟ ಇಲ್ಲವೇ ತುದಿ ಮುಕ್ಕಾದ ಸ್ಲೇಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಲ ಕಳೆದಿದ್ದು ಇದೆ. ನನಗೆ ನೆನಪಿರುವ ಪ್ರಕಾರ ಆಗಿನ್ನೂ ಬಳಪಕ್ಕೆ ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ ಎಂದರೆ ಐದು ಪೈಸೆ ಇರಬಹುದೇನೋ. ಅಂತಹ ಒಂದೆರೆಡು ಬಳಪಕೊಂಡರೆ ಅದು ನಮಗೆ ಒಂದು ವಾರಕ್ಕಾದರೂ ಆಗಬೇಕು. ಅದೇನಾದರೂ ಒಂದೈದು ದಿನದೊಳಗೆ ಕಳೆದೋಗಿ ಅಥವಾ ಕಾಲಿಯಾಗಿ ನಾವೇನಾದರು ಇನ್ನೊಂದು ಬಳಪ ಬೇಕೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ತಂದೆಯವರು ಕೋಪದಿಂದ ಕುದಿದು ಬಿಡುತಿದ್ದರು. "ನೀವೇನು ಬಳಪವನ್ನು ಬರೆಯಲು ಉಪಯೋಗಿಸುತ್ತಿರೋ ಅಥವಾ ತಿನ್ನುತ್ತಿರೋ, ವಾರಕ್ಕೊಂದು ಬಳಪ ಸಾಲುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಅದೇನು ಸುಮ್ಮನೆ ಬರುತ್ತದಯೇ? ಕಾಸು ಕೊಡಬೇಡವೇ?" ಹೀಗೆ ಒಂದರ್ಧ ಗಂಟೆಯ ಭಾಷಣ. ಅದು ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ ಹೊತ್ತು, ಆಮೇಲೆ ತಾವೇ ಹೋಗಿ ಬಳಪ ತಂದು ಕೊಡುತಿದ್ದರು. ಆ ಕಾಲ ಕೂಡ ಹಾಗೆಯೇ ಇತ್ತು ಬಿಡಿ.

ಆಗೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ತಂದೆ, ನಾವೇನಾದ್ರೂ ಬೇಕು ಎಂದು ಕೇಳಿ, ಕೋಪಗೊಂಡು ಬಯ್ಯುವಾಗಲೆಲ್ಲ, ನಮಗೆ ಅವರೇಕೆ ಹೀಗೆ ಬಯ್ಯುತ್ತಾರೆ? ನಾವೇನು ಬೇಕಂತಲೇ ಕೇಳುತ್ತೇವೆಯೇ? ಎಂದು ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಅಂದು ಕೊಳ್ಳುತಿದ್ದೇವೆಯೇ ಹೊರತು ಅವರು ನಮಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುತ್ತಿರುವುದರ ಬಗ್ಗೆಯಾಗಲೀ, ನಮಗಾಗಿ ಕಷ್ಟಪಡುವುದರ ಬಗ್ಗೆಯಾಗಲೀ ಆಸಕ್ತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮಗಾಗ ನಮ್ಮ ಕೆಲಸವಾಗ ಬೇಕಷ್ಟೇ. ಹೇಗೆ ಆಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿರಿಲಿಲ್ಲ, ಅದರ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ನಮಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಮುಂದೆ ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಾ ಹೋದ ಹಾಗೆ ಅದು ಬೇಕು, ಇದು ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನಮ್ಮ ಬೇಡಿಕೆಗಳು ಕಾಲಕ್ಕನುಗುಣವಾಗಿ, ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ, ನಾವು ಓದುತ್ತಿರುವ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತೇ ಹೊರತು ಅದೆಂದು ಕೊನೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ತಂದೆ ನಮಗಾಗಿ ಶ್ರಮ ಪಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಎಂದನಿಸಿದರೂ, ಅದು ಕೇಳುವಾಗ ಇರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ನಮಗೆ ಆಗ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಲು ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಈಗ ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವನಾಗಿದ್ದೇನೆ, ನನಗೂ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮಗು ಇದೆ. ಮಗು ಇನ್ನೂ ಯುಕೇಜಿ, ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಡಲು ಇನ್ನೂ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ಸಮಯ ಬಾಕಿ ಇದೆ. ಆಗಿನಂತೆ ಇದು ಸ್ಲೇಟು ಬಳಪಗಳ ಕಾಲವಲ್ಲ. ಪೆನ್ನು, ಪೆನ್ಸಿಲ್, ನೋಟ್ ಬುಕ್ ಗಳ ಕಾಲ. ಆಗ ನಾವು ಐದನೇ ತರಗತಿಗೆ ಸೇರಿದಾಗಲೇ ನೋಟ್ ಬುಕ್ಕನ್ನ ಹಿಡಿದು ಬರೆಯಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದು. ಆದರೆ ಈಗ ನರ್ಸರಿಯಿಂದಲೇ ನೋಟ್ ಬುಕ್. ಅದು ಕೂಡ ಒಂದೊಂದು ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಒಂದೊಂದು. ಆಗ ನಾವು ವಾರಕ್ಕೊಂದು ಬಳಪ ಬಳಸಿದರೆ, ಈಗ ನನ್ನ ಮಗುಗೆ ವಾರಕ್ಕೊಂದು ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಸಾಲುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೂ ಬಣ್ಣದ ಪೆನ್ಸಿಲಗಳನ್ನು ನಾವು ನೊಡಿದ್ದು ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಏರಿದಾಗಲೇ. ಈಗ ನರ್ಸರಿಯಿಂದಲೇ ಅದರ ಉಪಯೋಗ. ನಮಗೆ ಶಾಲೆ ಸುರುವಾದಾಗ ತಂದು ಕೊಡುತಿದ್ದ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕಗಳು ಆ ಕ್ಲಾಸು ಮುಗಿಯುವವರೆಗು ಸಾಲುತಿತ್ತು. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ಎಂಬಂತೆ ನಾವು ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಬಳಪ ಇಲ್ಲವೇ, ೩೫ ಪೈಸೆಯ ಪೆನ್ನಿನ ರಿಪೀಲ್. ಒಮ್ಮೆ ಒಂದು ಪೆನ್ನನ್ನು ಕೊಂಡರೆ ಒಂದೆರಡು ವರ್ಷ ಆ ಪೆನ್ನಿಗೆ ರಿಪೀಲ್ಲೇ ಗತಿ. ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಪೆನ್ನು ಕಳೆದು ಹೋದರೆ, ಇಲ್ಲ ಬಿದ್ದು ಒಡೆದು ಹೋದರೆ ಅಥವಾ ಇನ್ನೂ ಅದನ್ನು ಹಿಡಿದು ಬರೆಯಲು ಸಾದ್ಯವೇ ಇಲ್ಲವೆಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೊಂದು ಪೆನ್ನಿಗೆ ಮೊರೆ ಹೋಗುತಿದ್ದುದು. ಆದರೆ ಇಂದು ಆ ಕಾಲವೆಲ್ಲಿ, ಪೆನ್ನು ಕಾಲಿಯಾದ ಮೇಲೆ ರಿಪೀಲ್ ಹಾಕುವ ಮಾತೆಲ್ಲಿ. ಪೆನ್ನಲ್ಲಿಯ ಸಾಹಿ ಮುಗಿಯಲೀ, ಒಡೆದು ಹೋಗಲೀ, ಕಳೆದು ಹೋಗಲೀ, ಇನ್ನೂ ಸಾಹಿ ಕಟ್ಟಿ ಬರೆಯದಂತಾಗದಿರಲೀ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಪೆನ್ನು ಬೇಕೇ ಬೇಕು.

ಈಗಿನ ಮಕ್ಕಳ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು. ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ಕದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಏನು ತರುತ್ತಾಳೋ ಅದೇ ರೀತಿಯ ವಸ್ತುಗಳು ಬೇಕು. ಪಕ್ಕದ ಹುಡುಗಿ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಬಾಟಲ್ ತಂದರೆ, ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಅದೇ ದಿನ ಬಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ, "I don't want this blue color bottle, I want a red color one." (ನನಗೆ ನೀಲಿ ಬಣ್ಣದ ಬಾಟಲ್ ಬೇಡ, ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಬಾಟಲ್ ಬೇಕು ಅಂತಾ. ಅದು ಕುಡ ಈ ಕೂಡಲೇ. ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಮುಗಿಯಿತು ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ ಹಾಗೆಯೇ. ಆ ಕೂಡಲೇ ಹತ್ತಿರದ ವಾಣಿಜ್ಯ ಮಳಿಗೆಗೆ ದೌಡಾಯಿಸಿ ಕೊಂಡು ತಂದಾಗಲೇ ಸಮಾಧಾನ. ನಾಳೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬಳು ಇನ್ನಾವುದೋ ಬಣ್ಣದ ಊಟದ ಡಬ್ಬ ತಂದರೆ ಇವರಿಗೆ ನಾಳೆ ಅದು ಬೇಕು.

ಅಪ್ಪ ಏನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ, ಹೇಗೆ ತರುತ್ತಾನೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ತರುತ್ತಾನೆ ಅದೆಲ್ಲ ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಿರುವುದಿಷ್ಟೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿರುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ಬಳಿಯಿರುವಂತಹ ವಸ್ತುಗಳು ಅವರಿಗೂ ಬೇಕು. ಅದನ್ನು ಅಪ್ಪ ಕೇಳಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ತಂದು ಕೊಡಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇದೇ ರೀತಿ ನಮಗನಿಸುತಿದ್ದುದು ನಿಜ. ಪಕ್ಕದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಹೊಸ ರೀತಿಯ ಪೆನ್ನು ಕೊಡರೆ ನಮಗೂ ಆಸೆಯಾಗಿ, ಕೇಳಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಬೈಸಿಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗುತಿದ್ದೆವು. ನಾವು ಬೈಸಿಕೊಂಡು ಸುಮ್ಮನಾಗುತಿದ್ದೆವು ಆದರೆ ಈಗ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳು ಹಾಗಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಬೈದರು ಅಷ್ಟೇ, ಅವರು ಆಸೆ ಪಟ್ಟಿದ್ದು ಬೇಕೇ ಬೇಕು.

ಅಂದು ನಮಗೇನಾದರೂ ಬೇಕಿದ್ದಲ್ಲಿ ನಾವು ನಮ್ಮ ತಂದೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸದೇ ಅವರನ್ನು ಕೇಳುತಿದ್ದೆವು, ಈಗ ನನ್ನ ಮಗಳು ಕೂಡ ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಾಳೆ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸದೇ. ಅಪ್ಪನ ಸ್ಥಿತಿ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಏನು ಎನ್ನುವುದು ಅಪ್ಪನಾದಾಗಲೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಯಲ್ಲವೇ?

--ಮಂಜು ಹಿಚ್ಕಡ್

English Summary:

When I was a kid, and if I do some mistakes, and then my father used start scolding or giving a lecturer, that time I used think 'why he is telling such things to me?'. Whenever my daughter do same mistake and if I starts giving the lecturers then she will also experience the same thing which I experienced during my childhood. Similarly I will also realize the things which my father thought during my child hood. 

I think father is the one of the best and perfect teacher who teaches many things in our life. Father will try to teach many things in his own way during our childhood. It may be related to study, or it may be related to life, or it may be related to money.  Kids will not be able to understand most of things during that time. They understand the things which are only related to them or their world. Once they grow up and become a father, and whenever they come across the similar situation which was similar to their childhood, then they will also start thinking about their fathers and the lessons they thought during those days. This is what called as an experience of life. Experience itself teaches a lot in the journey of life.