ಅವನೂರ ಜಾತ್ರೆಯ ನೆನಪಲ್ಲಿ...

ಇಂದು ನನ್ನವನ ಊರಲ್ಲಿ
ಜಾತ್ರೆಯ ಮೆರುಗಂತೆ
ಬಗೆ ಬಗೆಯ ತಿನಿಸುಗಳ
ಮಳಿಗೆಗಳು ಬಂದಿಹೆವೆಯಂತೆ.

ರಸ್ತೆ ಇಕ್ಕೆಲಗಳಲ್ಲಿ ಬಗೆ ಬಗೆಯ
ಅಂಗಡಿಗಳ ಸಾಲು ಸಾಲಂತೆ
ನಡುವೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಧಿರಿಸು ದರಿಸಿ
ಹೊರಟವರ ಸಾಲು ಸಾಲಂತೆ.

ಅವನೂರ ಜಾತ್ರೆಯೆಂದರೆ
ನನಗೆ ಅವನದೇ ನೆನಪು
ಆಗ ಅವನಿರಲು ನನ್ನ ಹತ್ರ
ನನಗಾಗ ಜಾತ್ರೆ ನೆಪ ಮಾತ್ರ.

ಅಂದು ನನಗಿಷ್ಟವೆಂದು ಆತ
ಜಿಲೇಬಿ, ಬತ್ತಾಸುಗಳ ಪೊಟ್ಟಣಗಳ
ಕೈಗೆ ತೊಡಿಸಿದ ಆ ಹಸಿರು ಬಳೆಗಳ
ಕಿವಿಗೆ ಧರಿಸಲು ಕೊಟ್ಟ
ಆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣದ ಓಲೆಗಳ
ನಾ ಎಂದಿಗಾದರೂ ಮರೆಯುವುದುಂಟೆ.

ಅಂದು ಕರೆಯಲು ಬರುವವನು
ಕಳೆದೆರಡು ಬಾರಿ ಬಂದಿಲ್ಲ
ಆತ ಮರೆತಿರಬಹುದು ನನ್ನ
ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಇನ್ನೂ ಆರಿಲ್ಲ

ತನ್ನ ಮದುವೆಗೆ ಕರೆಯಲು
ಆತ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ
ಮದುವೆಯ ಕರೆಯೋಲೆ ಕೊಡಲು
ಆತನ ತಂದೆ ಬಂದಿದ್ದನಲ್ಲ.

ಆತ ಆಕೆಯ ಪ್ರೀತಿಯಲಿ
ಹಾಯಾಗಿ ನನ್ನ ಮರೆತಿರಬಹುದು
ಹಾಗಂತ ನಾನು ಮರೆತಿಲ್ಲ
ಮರೆಯಲು ಯತ್ನಿಸಿದರೂ
ಸಾದ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ.

ಅವನಿಗೆ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧ
ಬರೀಯ ಸ್ನೇಹವಿರಬಹುದು
ನನಗೆ ಹಾಗಲ್ಲವಲ್ಲ
ಬದುಕಿನ ಪಯಣದಲಿ
ಸ್ನೇಹವೂ ಪ್ರೀತಿಯಾಗಬಹುದು
ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಕನಸಟ್ಟೇ
ಎಂದು ನನಸಾಗಿಲ್ಲ
ನನಸಾಗುವುದು ಇಲ್ಲ.

--ಮಂಜು ಹಿಚ್ಕಡ್